بگذارید گریه کنم
بگذارید کمی بر نعش این ثانیه ها
- که روی تیک تاک ساعت روی دیوارم تا آخرین کوچه ی گوشم تشییع می شوند-
گریه کنم.
بگذارید در این آخرینشان فقط کمی گریه کنم
آهسته اشک می ریزم تا مزاحم خواب کسی نشوم
فاتحه هم نمی خوانم؛ که آن ها امرزیده اند.
که تنها بر تنها وظیفه شان عمل کردند؛ خیلی ساده و تلخ:
"عبور"
دیگر نمی خواهم در این گورستان قبرکن عدم باشم
کاش می توانستم ثانیه ها را پشت ذهن دفن کنم تا هر گز شاهد مرگشان نباشم
دیگر این جا جای ماندن من نیست
ببینید پر است از نعش هایی که روی زمین مانده:
از بین شما کسی هست که خانه ام رابا مرکبش عوض کند
کسی هست که دشنه ای را در مقابل این زمین به من بدهد
ضرر نمی کنید؛ می توانید کتابهایم را هم در مقابل فقط چند دانه شمع صاحب شوید
مفت چنگتان. از شیر مادرتان حلال تر .
این جا دیگر خانه ی من نیست
این جا گذر من است
می خواهم ته ماندهای مردانگی خویش را بردارم و بروم
فقط بگذارید کمی گریه کنم، شاید در همین نزدیکی ها کودکی باشد بپرسد؟
آن دیوانه چرا گریه می کند ؟
می دانم شما در پاسخش فقط سکوت ی کنید وبه جایی که نمی دانید مقصد من آنجاست خیره می شوید
و من شاید روزی دوباره از این جابگذرم و اسبم را به بهای سوالش شریک شویم
تا آن جا که دیگر صدای تیک تاک ساعت ها نمی رسد.
