می‌نویسم و تو پاره کن

می نویسم و تو پاره می‌کنی
           فکر می‌کنم که چاره می‌کنی
                        در میان پاره پار‌های دفترم
                               رو به قبله استخاره می‌کنی
ذکر زیر لب هوالحق است
           استخاره‌ات همیشه برحق است
                         خوب آمده، یا بد است؟
                          بی خیال
                          ریشه‌های رشته‌ات لق است
از دوباره مشق می‌کنی گذشته را
           داغ کشتی به گل نشسته را
                       خستگی این سفر به جان نشست
                                         آخرین مسافر نشسته را
گفته‌ای که حرف آخر است
           گوش من سپرده سر‌ به حرف تو
                       هرگزم نباشد حرف دیگری
                                       کاش بی حریف بود حرف تو
تلخ بود حرف آخرت برای من:
          رنگ، و آب تازه‌ای ب‌زن
بو گرفته‌ام
          و تو پیش من،
          آینه،
          نه دق،
          نه خوب من
 قاب خاطرات من شکسته است،
           دست و پای شیر بسته است
                    بسته‌ای و شسته‌ای و رفته‌ای،
                                 می‌ فروش ما، که خسته‌ است؟
حرف می  فروش ما که این نبود،
            قصه‌ی دراز این امین نبود 
                    سهم هرچه گند، این نمک،
                    این نمک ولی . . .
                    ولش . . .
                    همین  . . . نبود
غصه می‌خورم برای این خطوط، 
             نان‌مان گره به غصه بسته بود
                     رونق تمام قصه‌هاست این، 
                                          این تمام زخم کهنه‌ای که تازه بود

علی

ندیدمش، یعنی آن روز‌ها اصلا نمی‌شناختم تا بروم سراغش. اما بعد‌ها زیاد شنیدم. از او، از او، از او. علی را می‌گویم.

همین روزها بود تقریبا. دو سال پیش. خیلی راحت، خیلی آرام و خیلی دوست‌داشتنی همه را گذاشت و رفت پیش همه. علی را می‌گویم.

نوشته که نمی‌دانم، اما مال همان روز‌هاست. دو سال پیش. حقیقت سه سال دوستی‌ست. خوشحالم که دست من رسیده. به هردویشان مدیونم.

……………………………….……………………………………………………………….

اشک‌هایم جمع می‌شوند توی گودی چشمانم. می‌خواهند ببارند؛ باد می‌شوم، طوفان می‌شوم، خورشید، ماه، هر کاری از دستم بیاید می‌کنم، نگذارم. نمی‌گذارم و این توده‌ی ‌هوای پرفشار برمی‌گردند به سواحل اقیانوس نا آرام!

.

.

. . .تنها

.

.

پایین که می‌آیم "تنها"صدا می‌زند: آقای نقاش سلام . . .

برمی‌گردم، می‌گویم: سلام آقای تنها!

همین.

خوب که نگاه می کنم می بینم فامیل قشنگی‌ست.

تنها!

می‌نشینم توی حیاط این حوزه که هنوز اسمش را درست نمی‌دانم. 

تنها به علی فکر می‌کنم. و به این که چقدر دوستش دارم. و به این که چقدر دوستش دارم. و به این که چقدر دوستش دارم. و به این که اگر این‌جا بود لبانش را می‌بوسیدم و می‌بوسیدم و می‌بوسیدم و می‌بوسیدم. کاری که هیچ وقت نکردم. و می‌بوسیدم تا حس کنم دیگر خوشش نمی‌آید ولی باز می‌بوسیدم. و به او می‌گفتم :علی! چرا دنبال عشقت نرفتی؟!

سوالی که بارها پرسیدم.

علی مرده است! اشک در چشمانم جمع می‌شود. زور می‌زنم، نمی‌روند. این بار دیگر کاری از من ساخته نیست.

.

.

.

اشک‌های پسرک می‌بارد. فقط برای 500 تومان، و برای این که فامیلشان را پیدا نکرده و برای این که مادرش در مانده و برادرش مانده و خودش. . . !؟ 

خودش جلو می آید: سلام آقا . . .

و من نگاهش می کنم. درست همان نگاهی که به یک افغانی می‌کنم. و "بفرماییدی" که بگو و بنال تا زودتر بگویم پولی ندارم، برو کمیته امداد، یا شاید، شرمنده نمی‌توانم کمکی بکنم.

و او می گوید،با این که خوب میداند به چه فکر می کنم.

. . . "از اردکان آمده‌ایم. . . دنبال یکی از بستگانیم. . . پیدایش نمی‌کنیم. . . آواره‌ایم. . . در مانده‌ایم. . .

و من فقط منتظرم جمله‌اش تمام شود تا راهم را بکشم و بروم. او که نمی‌داند! شاید دیگر بوق انتظار موبایلم تبدیل شده به صدای متینی که بله. . . !! بفرمایید. . .

جمله‌اش تمام می‌شود و لبانم به حرکت می‌آیند: ببین! پولی ندارم که. . .

چهارده، پانزده سالش که بیشتر نیست. با این لحن کلی رعایت ادب را هم کردم. این برای او زیاد هم هست.

چشمانش به چشم‌های افغانی‌ها می‌ماند. حرف می‌زند و من دنبال یک ته لهجه‌ی افغانی‌ام. پیدا نمی‌کنم. دوباره به چشمانش می‌روم. او هم دچار همان توده هوای پر فشار است. باد می شود، طوفان. . .، درد. . .، درمان. . .، بلکه کاری کند نبارد، نمی‌تواند. می‌بارد.

چشم‌هایش را بی‌خیال می‌شوم. دستم نا‌خودآگاه در جیب مبارک می‌رود. یک هزاری و یک پونصدی تمام محتویات جیبم. کف دستم می‌آیند و دراز می‌شوند سمت پسرک. می‌خواهم خودش بفهمد که باید پونصدی را بردارد. او نمی‌فهمد. در به دری صبح تا حالا مگر می‌گذارد به چیزی فکر کند!

هزاری را می‌کشم تا او بماند و پونصدی.

می‌روم. می‌رود.تشکر می‌کند. می‌رود. 

می‌رود. تشکر می‌کند. تشکر می‌کند. می‌رود. و زنی در پی‌اش، تشکر می‌کند. و پسری همراه زن. می‌رود و تشکر می‌کند و من می‌مانم. نمی‌روم. برمی‌گردم دست می‌کنم در جیبی که دیگر برایم مبارک نیست نحس است.

حالم به هم می‌خورد، از خودم، از جیبم، از پولم. . .

- آقا پسر! 

صدایش می‌کنم. برمی‌گردد. هزاری را کف دست می‌گذارم، دست می‌دهم، با‌تمام وجودم که غیر از. . . (کلمه را من از متن اصلی حذف کردم) چیزی ازش نمانده، دست می‌دهم. دست می‌دهم که شاید مرا ببخشد. دست می‌دهم که . . .

مرا می‌بخشد؟ 

می‌مانم. نه می‌توانم بروم. نه می‌توانم بمانم. دارم دیوانه می‌شوم. یک شب گذشته و من هنوز مانده‌ام.

توده‌های پرفشار رفتنی نیستند. . .

علی‌رضا شاه‌محمدی 

بیا تا برویم . . .

اول: رخصت

سیاه می‌پوشی، می‌آیی، می‌نشینی کنارم، کنارش.

امشب هم میان این همه رنگ، سیاه را انخاب کرده‌ای، زنجیر برداشته‌ای، سینه را آماده کرده‌ای.

اشک می‌ریزی، سینه می‌زنی، هروله می‌کنی!

امروز هم میان این همه‌جا، این خانه را انتخاب کرده‌ای، یا الله گفته‌ای و آمده‌ای نشسته‌ای این گوشه.

گوش‌ می‌دهی، ضجه‌ می‌زنی، دعا می‌کنی، بلند می‌شوی که بروی.

این‌بار هم ذکر رفتنت خنده است و گاهی قهقهه. خوش آمدید. فردا شب هم تشریف بیاورید.

 

دوم: غربت

غربتت را باور کرده‌ایم. غربتش را. غربت‌مان را از او. قرابت‌مان را به او، نه.

غریبش کرده‌ایم، برای غربتش گریه ‌کرده‌ایم، برای غریبی‌مان قیام کرد.

غریب‌مان می‌دانست، باور نکردیم.

باور داریم، ایمان آورده‌ایم، تا آخر هم پایش مانده‌ایم!

 

سوم: همت

ساکتی! این‌جا نشسته‌ای که چه؟!

آن‌قدر رفته‌ای و برگشته‌ای بین این دسته‌ها که نمی‌‌دانی کجا می‌روند، چرا ‌می‌روند؟ برای که می‌روند؟

راه بیافت! از کاروان عجیب عقب مانده‌ای.

بیا تا برویم . . .

 

پ.ن۱: اجابت دعوت یک دوست هم بود.

پ.ن۲: تا سه نشه بازی نشه.