وقتی داشت وسایلش را جمع می کرد یاد حرف استادش افتاد که می گفت: نرو، ضرر می کنی. اگر بروی سرت به سنگ می خورد.
رفت، سرش هم به سنگ خورد، اما چون راه برگشتی نداشت آنقدر سرش را به سنگ کوبید تا سنگ شکست.
فردا صبح پستچی یک نامه برایش آورد. بازش کرد. دست خط استادش بود: شما به دلیل رعایت نکردن پاره از قوانین دیگر قادر به ادامه ی تحصیل در این مکان آموزشی نیستید.
پس فردا وقتی برگشته بود پیش استادش فهمیده بود که همیشه باید از همان مسیر قدیمی عبور کند.
دیگر قوانین را پاره نکرد.
گفت "سر زندگی نگه دار". ولی نمی دانست ترمز بریدم و کاری نمی توانم بکنم.
سر زندگی نگه نداشتم. پرید پایین. سرعت زیاد بود مرد.
دکتر ها در توجیه علت مرگ گفتند " مرگ بر اثر عقب ماندگی از زمان "
دلم برای دریا و دریایی بودن تنگ شده
به دریایی عزیز
میرمحمد میر صالحی
بس کن ! به سوی چشمه ها برگرد دریا
صحرایی مست بیابانگرد ! دریا
چون قاصدک با موج موج زلف هایش
از مرگ ماهی ها خبر آورد دریا
با مرگ دریاها چه خواهی کرد ماهی !؟
با مرگ ماهی ها چه خواهی کرد !؟ دریا
با ساحل مرده هم آغوشی غریب است
مجنون من ! لیلایی دلسرد ! دریا
جز صخره های خسته ی قامت شکسته
پیدا نکردم عاشقی همدرد ، دریا
خاموشی و خاموشی و خاموش و خاموش
نامردی و نامردی و نامرد ... دریا
دوستی که شاید هم چجره ای اینجانب هم بودند (اگر خودشان تکذیبیه صادر نکنند) و نویسننده ای صد البته قوی تر از ما ( اگر نگویید برای خو نوشابه باز می‌کنی و خودت را نویسنده به حساب می‌آوری) خواستتند تا متنی برای آیتم های برنامه ای بنویسم که حاصلش این شد. ولی فکر کنم هرگز اجرا نشد.
فصل اول :جنگ
تمام شد. فکر می‌کردیم که تمام شد. به همین سادگی. آخر برای نو رسیده‌ای پاک و معصوم بازی دنیا این همه پیچیده نیست.
تمام شد. فکر می‌کردیم که تمام شد. چرک زخمی که هرگز بسته نمی‌شود را ندیدیم. زخمی شاید هزارو چهار صد ساله.
تمام شد. فکر می‌کردیم که تمام شد. اما کینه‌ی آن‌ها را درک نکردیم. عقده‌ی از دست دادن یک چراگاه.
▪▪▪
اما آن‌ها آمده بودند، نه به تماشا.
آن‌ها آمده بودند برای جنگ. آن‌ها برای یک جنگ صف کشیده بودند، یک جنگ واقعی.
و ما گفتیم " جنگ، جنگ تا پیروزی" و پشت امامان صف کشیدیم.
فصل دوم: اعزام نیرو
صف بود از چشم تا ابدیت.
از سکوت تا تاثیر
از این جا تا خدا.
صف شوق بود و اخلاص با هم تنیده، درهم بافته.
پیرگفته بود همه بیایند و همه آمده بودند. از سیزده ساله تا نود ساله. از کاسب تا دبیر. از مسلمان تا حتی ارمنی و زرتشتی.
آن ها راه کربلا را پیدا کردند تا دیگر سردار تنها نماند.
فصل سوم: کمک‌های مردمی
عاطفه در مقابل آن‌ها زانو زد.
آن زمان که کامیون‌هایی
از جنس محبت و دوست داشتن
از جنس عشق
از جنس ایثار
روانه‌ی نیاز جبهه‌ها شد.
آن زمان که کوچه و محله، مسجد و پایگاه، مرد و زن، کوچک و بزرگ همه و همه به رشته ای محکم در آمدند و تسبیحی شدند برای امید.
به این سادگی هم نیست.
آن پیرزن بعد از پسرانش، تنها، همان تکه نان را داشت.
آن کودک بعد از پدرش، تنها، همان قلک نیمه پر را داشت.
و این ملت بعد از آن همه جوانانش، تنها، همان امید را داشت.
عاطفه در مقابلشان به خاک افتاد.
فصل چهارم: شب عملیات
چند ساعت دیگر. فقط چند ساعت، شاید چند دقیقه، شاید چند لحظه، دیگر چیزی نمانده.
عملیات، نقشه، توجیه
سجده، خاک، گریه
توسل، کمیل، عاشورا
وصیت، حلالیت، وداع
ویک سربند، یا زهرا
فقط چند لحظه مانده.
فصل پنجم: فتح و پیروزی
شنوندگان عزیز، شنوندگان عزیز، توجه فرمایید. . .
این مارش، مارش پیروزیست. بار دیگر، بار دیگر و باز بار دیگر. بارها و بارها نواخته شد آن قدر که دیگر هرگز از ما جدا نمی‌شود.
سمفونی تنهایی و جمع
موسیقی عزا و عروسی
مارش فتح و پیروزی
نمی‌دانم در کدام گوشه‌ی ایران بود و یا در کدام ناکجا آباد عراق. فقط و تنها فقط این را می‌دانم که:
"فانّ حزب الله هم الغالبون"
توی خرمشر و آبادان، سوسنگرد وجزیره‌ی مجنون، پاوه و هویزه، فکه و طللاییه و شلمچه آن‌ها بودند، فقط آن‌ها.
" لبخند بزن بسیجی"
تا انتهای این خط را برای تو می نویسم
نه بیشتر
که مجالی نمانده
تا انتهای این خطوط تنها تو را می بینم
تنها تو
■■■
دیروز کسی
در غیاب تو
شاخه گلی به من هدیه داد
امروز
در غیاب تو
یک شاخه گل پژمرده برایم باقی مانده
از تو می پرسم
تو که تمام مرا از بری
این روزهایی که تنها پژمرده می کنند
به چه کار می آیند؟
پژمرده می کنند
مرا
تو را
و همه ی چیز هایی که باید برای هم بمانند
از تو می پرسم این روز ها برای که می گذرد
و برای چه
شاید تنها و تنها شاید دلیل بودن من برای این روزها
ودلیل بودن تو برای من یک چیز باشد
یک آه، یک راه
(باهمان شایدی که گفتم) یک همراه
(به همان نخ نمایی که پیراهن تو روز خداحافظی ات بود)
بلند شو
امروز نباید تکرار من و تو باشد
فردا
همان جایی که برای اولین بار دیدمت
منتظرت هستم
درخت بید خشکیده ی داخل حیاط یادت هست جوانه های اطرافش خوب رشد کرده اند.مواظبشان هستم.
تو هم مواظب خودت باش.
به آرزو هایت بگو که باید من باشند بگو که باید مثل من تنها من باشند و من تنها. به آرزو هایت بگو که باید شعر باشند و آنقدر وزن داشته باشندکه بتوانند آنقدر که یک کفه‌ی ترازوی همیشه خالی مرا به نفع خودشان پیین بکشند. به آرزو هایت بگو که باید پرنده باشند و مثل کلاغ ها پر جرأت. به آن‌ها بفهمان که مترسک تا وقتی مترسک است که پرنده نیست و فقط وقتی پرنده ای نیست مترسک است. به آزو هایت بگو که باید ماهی باشند که تنها من، هی تنهایم و "من‌هی" تنها و نه ما، هی تنها. به آرزو هایت بگو که باید تنها، باشند تنها فقط باشند و باشند تنها، فقط برای تو اما نه هرگز تو برای آنان. نه، باتو نیستم با هیچ کس اصلا کسی نیست با خودم هستم تنهای تنها.
توی این مدت خیلی فکر کردم که چه دلیلی برای این همه غیبت بیاورم. شاید همین هم باعث تعلل بیشترم می شد ولی بالاخره به این نتیجه رسیدم که " همه حرفا که آخه گفتنی نیست".
خیلی سخت است ولی باید قبول کنم که نوشتنم نمی آمد.
خودش می دانست که جزو وسایل بدرد نخور به حساب می آید. قبول کردنش راحت نبود امّا بالاخره به این نتیجه رسید که باید بیفتاده یک گوشه و لگد مال شود. خیلی وقت ها از عمد نبود آنقدر به آن بی توجه بودند که هیچ وقت نمی دیدندش.
از این وضع خسته شده بود. گفت که می خواهد به یک جیزی تکیه کند و بلند شود. چیزی که بتواند بزرگش کند. دنبال یک صاحب می گشت.
خیلی گشت آنقدر گشت وگشت تا به این نتیجه رسید که برای بزرگتر شدن باید روی خیلی چیزها لگد بگذارد و برود بالا. قبول کردنش راحت نبود ولی بالاخره خودش را له کرد.
▪▪▪
بالای آگهی فوتش نوشته بود:
" انّا لله و. . . "
مضمون بکری در سینه دارمت
هر جا روم به آیه ایمان گذارمت
در بوستان من و غیر از تو بوته ای
گرده فشان که در همه جانم بکارمت
تک تک بتان شکستم مشرک شدم زنو
آری پرستشست بهانه که بت سازمت
درانفرادی غم تا که ضامنم بخواست
آزاد می شوم از بند چون بیارمت
بر بخت من گره چاره ا ش تویی
ای باقی خدا که در انتظارمت
جبر برگ خرد شدن زیر پای بی احساسی عابران است و ضجه ی آن محکوم به فنا.این تابع بی دردیست، که پاسخ آن تا بی نهایت است و مجهول آن غایب. برای پیدا کردن بهترین جواب جاهای خالی را به تناسب حال خود پر کنید.
تاول ها کف پایش را می سوزاندند. دوست داشت زیر اولین سایه ی سر راه بنشیند و دیگر بلند نشود.اما وقت نبود. اگر آفتاب غروب می کرد همه چی تمام می شد. با این فکر تمام نیرویش را در پاهایش جمع کرد و سریع تراز قبل آن ها را روی زمین کشید.
نگاهی به کاغذ توی دستش انداخت. از چند جا پاره بود. خطوط هم خیلی واضح نبود. با این نقشه به بیراهه رفتن عجیب نبود.
سایه مردی که از روبرو می آمد پستی و بلندی های زمین را چندین متر جلوتر لمس می کرد و خبر آن ها را به صاحبش می داد. سایه را دنبال کرد تا به چشم های رهگذر رسید. وضعیت مرد اگر بدتر از او نبود، معلوم بود، که بهتر هم نیست. از نقشه ی مچاله در دستش می شد فهمید. می خواست بپرسد چرا اشتباه می روی اما از مسیری که خودش می رفت هم مطمئن نبود.
نگاهش را از چشم های به زمین دوخته ی مرد گرفت و دوباره به نقشه برگشت. بعد هم نگاهی به خارهای زیر پایش اندا خت و آن را تا افق ادامه داد.
کوله را روی شانهاش جا به جا کرد. تقریبا خالی بود اما همین هم در این جا نعمت بود.
از کجا وارد این بازی شده بود؟ از کی هر گوشه ی رابه دنبال او می گشت؟ هیچ چیز یادش نمی آمد. فقط می دانست کسی غیر از خودش لایق لعنت نیست. کاش حرفش را گوش کرده بود و نشانه هایش را خوب یادداشت می کرد.
یاد جمله ای افتاد: " ان راحل الیک قریب المسافه " . خودش گفته بود که هرکس دنبال من بیاید زود به مقصد خواهد رسید. فهمید که کجای کار می لنگد.
§§§
کاش زودتر از این ها یادش می آمد. دیگر حتی یک قدم هم برنداشت. رسیده بود. همان لحظه که دلش را همراه او کرد به مقصد رسیده بود.
